Ik heb de afgelopen 35 jaar – vaak onder complexe omstandigheden en onder grote druk – leidinggegeven aan bedrijven en teams binnen bedrijven. Via deze “lessons learned” blog sta ik stil bij en geef ik mijn mening over onderwerpen die mij in de loop der tijd hebben beziggehouden. Dit keer:
LEIDERSCHAP
Ook over dit onderwerp zijn bibliotheken volgeschreven. Uiteindelijk bepaalt een eindeloze mix van factoren en eigenschappen of je als leider succesvol bent of niet. Ik wil eens stilstaan bij twee persoonlijke factoren die volgens mij een grote rol spelen.
Blijf jezelf
Een van de allergrootste kuilen waar je als leider in kunt vallen is volgens mij het idee dat leidinggeven een rol is die gespeeld moet worden. Herken je dat? Een collega die “privé” een ontzettend aardige, sociale man/vrouw is, maar zakelijk ineens veranderd in een kille, afstandelijke leider? Zodra ze ‘s morgens in de auto stappen (of achter de webcam plaatsnemen) lijken deze leiders ineens een ander persoon te worden. Ze gaan anders praten, niet alleen ander woordgebruik, maar soms zelfs met een lager “gewichtiger” stemgeluid. Ze lijken ook afstand te nemen van “de medewerkers”. Volgens mij is het spelen van de rol van leider voor alle partijen stressvol en uiteindelijk niet uit te houden. Dit geldt niet in de laatste plaats voor de leider zelf. Volgens mij is hier maar één advies mogelijk: blijf onder alle omstandigheden zo dicht mogelijk bij jezelf.
Hard zijn is geen doel
Het komt regelmatig voor dat een leider door zijn omgeving als “hard” wordt omschreven. Mijn advies aan leiders: zorg ervoor dat hard zijn nooit een doel op zich is. Dat neemt niet weg dat het dan nog steeds de perceptie van de ander kan zijn dat je een harde leider bent. Als je als leider eerlijk en oprecht bent (volgens mij een voorwaarde) kan dat, zeker in combinatie met directheid, hard overkomen. En eerlijk is eerlijk: er zijn wel eens harde momenten. Bij stevige gespreksonderwerpen is het belangrijk dat je vooral hard (eerlijk en direct) bent op de inhoud, maar zacht (empathisch) op de persoon. Maar ja: hoe goed jij ook in staat bent om inhoud en persoon op deze manier van elkaar te scheiden, de vraag is altijd of je gesprekspartner dat ook kan (of in de gaten heeft). Loop je hier regelmatig tegen aan: dan is het wellicht tijd om, na een goede zelfreflectie, eens aan de “empathieknop” te draaien.
De overeenkomst tussen deze twee factoren is dat je ze zelf in de hand hebt. Mee eens?
Comments are closed.